“Μόνη, αὓτη νῦν μετά τοῦ θεοδοξάστου Σώματος σύν τῳ Υἱῶ τόν οὐράνιον ἒχει χῶρον… εἰ γάρ ψυχή Θεοῦ χάριν ἒνοικον σχοῦσα πρός οὐρανόν ἀνέρχεται τῶν ἐνταῦθα λυθεῖσα… πῶς ἂν, τό μή μόνον ἐν ἑαυτῶ λαβόν Αὐτόν τόν προαιώνιον καί μονογενῆ τοῦ Θεοῦ Υἱόν, τήν ἀέναον πηγήν τῆς χάριτος, ἀλλά καί γεννητικόν ἀναφανέν αὐτοῦ Σῶμα, οὐκ ἀπό γῆς πρός οὐρανόν ἀνελήφθη; Διά τοῦτο τό γεννῆσαν εἰκότως Σῶμα συνδοξάζεται τῶ Γεννήματι δόξῃ θεοπρεπεῖ και συνανίσταται, κατά τό προφητικόν ἆσμα, τῶ πρότερον ἀναστάντι τριημέρῳ Χριστῶ, ἡ Κιβωτός τοῦ ἁγιάσματος αὐτοῦ. Καί παράστασις γίνεται τοῖς μαθηταῖς τῆς ἐκ νεκρῶν αὐτῆς ἀναστάσεως, αἱ συνδόνες καί τά ἐντάφια μόνα περιλειφθέντα τῶ τάφῳ καί μόνα κατ’ αὐτόν εὑρεθέντα τοῖς κατά ζήτησιν προσελθοῦσι, καθάπερ ἐπί τοῦ Υἱοῦ καί Δεσπότου πρότερον. Οὐκ ἦν δέ χρεία καί ταύτην ἒτι πρός ὁλίγον, καθάπερ ὁ ταύτης Υἱός καί Θεός, διατρίψαι τῆ γῆ. Διά τοῦτο πρός τον ὑπερουράνιον εὐθύς ἀνελήφθη χῶρον ἀπό τοῦ Τάφου”.

Αγίου Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης του Παλαμά