Γιατί ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, που ήρθε στον κόσμο να θεραπεύσει την αμαρτία με την αναμαρτησία Του και να οδηγήσει τους ανθρώπους σε κοινωνία με τη θεία ζωή, επιθύμησε και απαίτησε να βαπτισθεί από τον Ιωάννη; Αυτό το ίδιο ερώτημα απασχόλησε και τον ίδιο τον Ιωάννη: “Ἐγώ χρείαν ἒχω ὑπό σοῦ βαπτισθῆναι, καί σύ ἒρχῃ πρός με;”(Ματθ. 3,14).
Ο Χριστός δεχόμενος το βάπτισμα ταυτίζεται με τους ανθρώπους, που είχαν ανάγκη μετανοίας και συγχωρήσεως, σωτηρίας και αναγεννήσεως. Με το βάπτισμά Του δείχνει πως δεν ήρθε για να κρίνει ή να καταδικάσει, ούτε να φέρει αντικειμενικούς νόμους και κανόνες, από το ύψος της τελειότητας και της θεότητάς Του, αλλά για να ενωθεί μαζί μας έτσι, ώστε γινόμενος ένας από μάς να μάς καταστήσει μετόχους της τέλειας και αναμάρτητης ζωής Του. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έλεγε γι’ Αυτόν: “ἲδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἲρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου!”(Ιωάν. 1,29).
Με το βάπτισμά Του, ο Χριστός ενώνεται με τη ζωή των αμαρτωλών ανθρώπων, όπως ακριβώς αργότερα, στο τέλος Αυτός, ο αθάνατος, ενώνεται επίσης ελεύθερα με τους ανθρώπους στο θάνατο. “οὗτος τάς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καί περί ἡμῶν ὀδυνᾶται… τῶ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν”(Ησ. 53,4-5).
Μετά την Θεία Λειτουργία της εορτής των Θεοφανείων ακολουθεί ο Μέγας Αγιασμός των υδάτων. Με τα λόγια του ψαλμού, που αντηχούν: “Φωνή Κυρίου ἐπί τῶν ὑδάτων”(Ψαλμ. 28,3), μας φανερώνεται το νόημα και η σημασία του νερού ως εικόνα της ζωής, ως εικόνα του κόσμου και όλης της δημιουργίας. Ο κόσμος αποκομμένος από τον Θεό, Τον ξέχασε, σταμάτησε να Τον βλέπει και βυθίστηκε στην αμαρτία, στο σκοτάδι και στο θάνατο. Ο Θεός όμως δεν ξέχασε τον κόσμο. Εδώ στο βάπτισμά Του, ο Θεός μας επιστρέφει τον κόσμο, να λάμπει από τη δόξα των αστέρων και την ομορφιά που είχε την πρώτη ημέρα της δημιουργίας. “Ἐάν τις διψᾶ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ… ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὓδατος ζῶντος”(Ιωάν. 7,37-38).
Τα πάντα σ’αυτόν τον κόσμο, μαζί και η ύλη, η ίδια η ουσία του, γίνεται δρόμος για το Θεό, κοινωνία μαζί Του.
Αυτό που γιορτάζουμε τη χαρμόσυνη και λαμπρή ημέρα των Θεοφανείων είναι ο ερχομός του Θεού στη δημιουργία Του. “καί ἰδού ἀνεώχθησαν αὐτῶ οἱ οὐρανοί”(Ματθ. 3,16). Καθώς τα πάντα ἀστραψαν και πήραν φωτιά με τη χαρά της ομορφιάς της δημιουργίας, και ο κόσμος για άλλη μια φορά αποκαλύφθηκε ως κόσμος του Θεού, εξαγνισμένος, καθαρός, αναγεννημένος, πλήρης δόξας και ευχαριστίας.