Η εις Άδου κάθοδος του Χριστού, που απεικονίζεται στην ορθόδοξη εικόνα της Αναστάσεως που προσκυνούμε αυτές τις ημέρες, σημαίνει την έσχατη συγκατάβαση του Κυρίου για την σωτηρία του ανθρώπου. Με το να κατεβεί “μέχρις Ἃδου ταμείων” και να συντρίψει τις πύλες του Άδη, άνοιξε για μας “ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης” την πύλη του παραδείσου. “Οὐκέτι φλογίνη ρομφαία φυλάττει τήν πύλην τῆς Ἐδέμ. αὓτη γάρ ἐπῆλθε παράδοξος σβέσις τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ. θανάτου τό κέντρον καί ἃδου τό νῖκος ἐλήλαται. ἐπέστης δέ Σωτήρ μου βοῶν τοῖς ἐν Ἃδη. εἰσάγεσθαι πάλιν εἰς τόν παράδεισον” (κοντάκιο της Σταυροπροσκυνήσεως).

Με το να ελευθερώσει τον Αδάμ και μαζί με τον Αδάμ “το γένος τῶν βροτῶν”, δηλ. όλο το ανθρώπινο γένος από την δουλεία του εχθρού, έθεσε τα θεμέλια μιας νέας ζωής για όσους έχουν βαπτιστεί, δέχονται τον Χριστό και “ντύνονται” την αφθαρσία. Αυτή την μεγάλη αλήθεια, απεικονίζει η ορθόδοξη εικόνα της καθόδου του Χριστού στον Άδη, δηλαδή την πνευματική Ανάσταση, την Ανάσταση της ψυχής, “την πρώτη Ανάσταση”, όπως την ονομάζει ο λαός και η Αποκάλυψη του Ιωάννη. Αυτή η Ανάσταση συμβολίζει την επερχόμενη δεύτερη Ανάσταση, την Ανάσταση των σωμάτων που απαρχή της είναι η Ανάσταση του Χριστού.