Χρειάζεται η προσωπική μας λειτουργία, η μυστική κοινωνία με τον Θεό. Eίναι ο πόνος μας τον οποίο πάσχομε, όπου τον συναντάμε, όπου τον βρίσκουμε, όπου τον έχομε θέλοντας ή μη θέλοντας, αλλά ταυτόχρονα είναι μία εκούσια πράξη. Να ανεβάζουμε διά της μελέτης και της ευχής το νού στον Θεό, ιδιαιτέρως τις νυκτερινές ώρες, μόνοι μόνῳ τῳ Θεώ. Όπως ο Αβραάμ ανέβηκε στο όρος μόνος, για να προσφέρει μόνος θυσία στον Θεό τον γιό του τον μονάκριβο ο οποίος έγινε τύπος του Χριστού, έτσι και εμείς μέσα στην σιωπή, στην εφικτή για μας ησυχία, επιδιώκοντας το “απερίστατον” των λίγων στιγμών, της λίγης ώρας, των λίγων ωρών, να δίνουμε τον χρόνο αυτό και το νου μας όλο στον Χριστό ως αναίμακτη προσωπική θυσία και λειτουργία. Ομιλούμε στον Θεό με την πίστη ότι μας ακούει και γι αυτό ζητούμε το έλεός Του. Ω, εκείνες τις στιγμές της προσωπικής μας ασκήσεως και της ευχής, της κραυγής, “Κύριε Ιησού Χριστέ”, γινόμαστε σύντροφοι των αγίων και ευλογούμαστε και γινόμαστε άξια κατοικητήρια του Θεού και όργανα θείων ελλάμψεων και δωρεών!
Αυτή η πράξη στους Πατέρες ονομάζεται “λειτουργία”, “κανόνας”.